O Sympozjum

Wojtek Hańbowski w swoim wystąpieniu „Ego i Superego w niekończącym się sporze” analizując relacje pomiędzy ego a superego, wysuwa tezę, że niemożliwe jest całkowite wyeliminowanie surowego, dogmatycznego superego – może ono jednak współistnieć z refleksyjnym ego, tworząc dynamiczną, choć bolesną równowagę psychiczną. Odwołując się do koncepcji Ronalda Brittona i Johna Steinera, autor podkreśla, że zmaganie między tymi instancjami jest procesem nieskończonym, warunkiem rozwoju, ale i źródłem cierpienia. Przedstawione w referacie ilustracje literackie i kliniczne pokazują, że „postawienie się” superego nie jest aktem jednorazowym, lecz procesem trwającym przez całe życie.

Claudia Frank w referacie „Uwagi na temat ‘reorientacji’ dzięki superwizji.” podzieli się swoimi refleksjami na temat superwizji jako przestrzeni, która może wspierać albo hamować rozwój analityka. Pokaże, jak błędne przekonania i wynikające z nich presje emocjonalne (np. płynące z superego), które towarzyszą szkoleniu,  mogą prowadzić do zagubienia zarówno u kandydatów, jak i superwizorów. W oparciu o koncepcje Johna Steinera i Rogera Money-Kyrle’a autorka wprowadza pojęcie reorientacji – procesu, dzięki któremu superwizja pomaga odzyskać zdolność do myślenia i funkcjonuje jako przestrzeń „nauczania i trochę ukrytego leczenia”. Z tej perspektywy superwizja staje się nie tylko narzędziem edukacyjnym, ale też doświadczeniem transformującym. Autorka rozszerza ideę reorientacji na poziom instytucjonalny, postulując potrzebę wzajemnego wsparcia i refleksji między instytucjami szkoleniowymi.

Wystąpienie Edyty Biernackiej zatytułowane „’Wiedz, że jesteś kochany.’ Psychoanaliza jako realizm sprawczy”  jest próbą spojrzenia na psychoanalizę nie tylko jako na praktykę poznawania, lecz również współtworzenia rzeczywistości psychicznej. Autorka kwestionuje obecną w koncepcjach psychoanalitycznych  opozycję między tym, co ontologiczne („co jest”), a tym, co epistemologiczne („skąd wiemy”) i pokazuje, że w procesie analitycznym oba te wymiary splatają się w przestrzeni relacji i jej wymiarze  etycznym, rozumianym jako odpowiedzialność za drugiego i otwartość na jego realność. Edyta Biernacka inspirując się koncepcją realizmu sprawczego Karen Barad, będzie przyglądać  się, jak prawda w psychoanalizie nie tyle jest odkrywana, ile wydarza się między dwojgiem ludzi, stając się czynnikiem zmiany. Odwoła się do serialu Ciała oraz fragmentów materiału klinicznego, by pokazać, że doświadczenie prawdy — przeżytej, a nie tylko poznanej — stanowi istotę analitycznego spotkania.

W imieniu Komitetu Naukowego
Agnieszka Hańbowska